Tweede zondag van de vasten

Gen 12, 1-4

Mt 17, 1-9

De veertigdagentijd is een goede tijd om te werken aan onze vriendschap met God.  Het is een tijd om terug te keren naar God.  De Kerk nodigt ons uit om onze blik op te richten, weg van onszelf en naar de woorden van de Heer.

In de vasten proberen we meer te luisteren naar het Woord van God dat ons leert om de anderen graag te zien en minder naar onszelf te kijken en alleen voor onszelf te leven.

Wanneer wij het evangelie vergeten, beginnen we wel alleen aan onszelf te denken en vergeten we plaats te maken voor wie arm en zwak is.

De Heer komt ons in deze viering tegemoet en neemt ons mee naar een hogere plek, zoals hij die drie leerlingen mee op de berg nam.  Ja, de eucharistieviering op zondag is die hogere plek in ons leven, die berg waar we de Heer ontmoeten, in brood en in wijn, in zijn woorden van leven.

De Heer komt ons tegemoet, neemt ons bij de hand en leidt ons weg uit het leven van altijd.  Dat deed hij ook bij Abraham.  Hij toonde hem dat hij een nieuwe weg moest inslaan: Trek weg uit uw land, uw stam en uw familie, naar het land dat Ik u aan zal wijzen.

Abraham gehoorzaamt en vertrekt naar het land dat de Heer hem gewezen heeft.  Ik zal een groot volk van u maken, belooft de Heer hem.  Abraham gehoorzaamt God en gaat van een klein leventje voor zichzelf naar een groot leven voor heel de wereld.  Abraham wordt de vader van alle gelovigen, van de joden, de christenen en de moslims.  Zij zien hem allemaal als vader.  Abraham maakt ons één.  Hij werd geroepen om mee te werken aan Gods plan van liefde voor zijn volk.

En Jezus is in de wereld gekomen om dit plan helemaal te voltooien. Om te tonen hoe we die liefde van de Heer helemaal kunnen beleven, hoe de wereld gered kan worden met die liefde die zonder grenzen is.

Jezus neemt die 3 leerlingen met zich mee op een hoge berg.  De evangelist begint met te zeggen dat het ‘6 dagen later was dat Jezus zijn leerlingen meeneemt’.  Die 6 dagen staan voor de gewone week en de 7^e dag is de dag van de liturgie.  Het zijn ook de 6 dagen van de schepping en op de 7^e dag is het tijd om te rusten en bij de Heer te zijn.

Gedurende die 6 dagen was Jezus op weg met zijn leerlingen, hij ging van dorp naar stad en vertelde de mensen over de liefde van God, hij genas mensen en gaf hen terug hoop. 

Op de 7^e dag neemt hij zijn leerlingen met zich mee om te tonen wie hij echt is.  In deze tijd van vasten toont de liturgie ons met deze gedaanteverandering al hoe Pasen zal zijn, hoe Jezus zal verrijzen en de dood overwint.

Jezus toont ons zijn ware gelaat, een licht dat straalt voor alle mensen.  Zo vaak tijdens het gewone jaar vergeten wij dit gelaat, vergeten wij dit stralend licht. 

Jezus verandert van gedaante op die berg, maar ook wij veranderen van gedaante als we naar Zijn Woord luisteren.  Onze blik wordt zachter, meer vervuld van liefde en medelijden.  Ons hart wordt geboetseerd naar het model van de Heer, meer in staat om de anderen graag te zien, minder boos omdat we vragen voor onszelf.

En hoe meer we ons laten raken door de woorden van Jezus, hoe meer we in deze wereld Zijn liefde kunnen brengen.  Petrus wil dat moment voor altijd bewaren door tenten te bouwen.  Maar de liefde van Jezus laat zich niet opsluiten in een tent, ze moet doorgegeven worden.

Uit de hemel klonk een stem: Dit is mijn Zoon, de Welbeminde, in wie Ik mijn behagen heb gesteld; luistert naar Hem.

Dat is wat de Heer van ons vraagt, dat wij luisteren naar Zijn Woord.  Echt luisteren, niet alleen met onze oren maar ook met ons hart.  Als wij dit doen, zullen we de wereld écht kunnen veranderen, door te beginnen met ons eigen hart te veranderen.

De leerlingen zijn bang, maar Jezus zegt hen om niet bang te zijn.  Als de leerlingen rondkijken, zien ze dat alleen Jezus nog overblijft.  En ze begrijpen dat dat voldoende is.  Dat Jezus volgen genoeg is om de wereld te kunnen veranderen, dat ze niet bang moeten zijn omdat Hij hen niet alleen laat.