Welkom

Welkom op de blog van het Land van de Regenboog. Op deze blog vind je wekelijks de tekst van de kinderliturgie tijdens de eucharistieviering van Sant Egidio, elke zondag om 17u in de Sint Carolus Borromeuskerk te Antwerpen.

Het Land van de Regenboog is een internationale beweging van en voor kinderen die zich willen inzetten om samen een betere en meer menselijke wereld uit te bouwen. Kinderen van 5 tot 12 jaar zijn welkom.


Meer info op de website van de gemeenschap van Sant Egidio.

25 februari 2018


Gen 22, 1-2.9a.10-13.15-18
Mc 9, 2-10

Twee bergen steken deze tweede zondag van de vasten hoog tegen de lucht af.  De berg Moria en de berg Tabor.  De berg waarop Abraham op de proef werd gesteld door God en de berg waar Jezus van gedaante verandert.

In de eerste lezing uit het boek Genesis lezen we hoe Abraham 3 dagen lang op reis gaat, naar de top van de berg Moria.  Deze tocht is het beeld van elke pelgrimstocht, ook van de tocht van de veertigdagentijd die wij nu meemaken, maar eigenlijk ook de tocht van ons leven.  Een reis, een zoektocht naar God.

God stelt Abraham op de proef.  Hij vraagt hem eigenlijk om zijn vertrouwen op de toekomst niet in zijn zoon te stellen maar wel in God.  De Heer vraagt Abraham om niet op zichzelf te vertrouwen, maar 100% op Hem. 
Dat moet voor Abraham een moeilijke opdracht geweest zijn.  We weten hoe lang hij had moeten wachten op die zoon!  Maar na deze beproeving ontvangt Abraham zijn zoon Isaac eindelijk echt als zoon, niet langer gewoon als bloed van zijn bloed, maar wel als een geschenk van God.
 
Abraham die bereid was op zijn zoon te offeren voor God, krijgt hem terug van God en wordt als die vader die de verloren zoon terug in zijn armen neemt, de zoon die dood was en terug levend is geworden.
Abraham krijgt Isaac als geschenk van God en wordt zo een voorbeeld voor alle gelovigen, hij wordt vader van alle gelovigen genoemd, voor joden, voor christenen en voor moslims.

Dit geloof en dit vertrouwen van Abraham is een groot voorbeeld voor ons allemaal. 
En dan wordt er in het evangelie gesproken over een andere berg: de berg Tabor.  Jezus neemt ons mee naar boven op die berg vandaag, zoals hij deed met zijn drie beste vrienden.  Hij neemt ons mee, om samen met hen die diepe band met de Heer te tonen.  Een verbondenheid die zo sterk is dat ze straalt als een wit licht. 

Jezus zelf is ook die berg opgegaan, hij heeft ook die ‘spirituele’ weg afgelegd, net zoals de leerlingen.  Maar hij gaat ons voor, hij is het voorbeeld. 
Jezus moest de berg op, zoals Mozes en Elia, zoals de leerlingen, zoals elke gelovige.  Geloof en geluk komen niet vanzelf, we moeten er moeite voor willen doen, we moeten die berg op om de Vader te ontmoeten.

Op de berg Tabor zien we Jezus in gesprek met Mozes en Elia.  Die berg Tabor is eigenlijk zoals de eucharistieviering, waarin we samen met Jezus bij de Heer mogen zijn, naar zijn woorden luisteren en deelnemen aan zijn hemelse maaltijd in de eucharistie. 

En zoals Petrus willen we dan zeggen: “Rabbi, het is goed dat wij hier zijn. Laten we drie tenten bouwen, een voor U, een voor Mozes en een voor Elia.”  We luisteren naar de stem die zegt: dit is mijn zoon.  Zoals ook al werd gezegd toen Jezus door Johannes de Doper gedoopt werd in de Jordaan.  Luister naar Hem.

Nadat deze stem heeft geklonken, zijn de leerlingen nog alleen met Jezus.  Bijna alsof dit wil zeggen dat de woorden van Jezus alleen genoeg zijn om de liefde van God te leren begrijpen.   Van hieraf kunnen we weer naar beneden gaan en onze weg verderzetten.

Nadat ze op de berg zijn gegaan, zijn de leerlingen niet meer dezelfde als ervoor.   Ze hebben op hun netvlies het beeld van de gedaanteverandering van Jezus. 
De hut die Petrus wilde bouwen, is al door God zelf gebouwd in Jezus.  Hij is het woord dat vlees geworden is en tussen ons heeft geleefd. 
Aan ons dus om dit woord te horen, ernaar te luisteren en in ons hart te laten planten, zodat het veel vruchten van liefde kan voortbrengen in deze wereld.