Gal 2, 16.19-21
Lc 7, 36-8, 3
Beste vrienden,
Het evangelie van deze
elfde zondag brengt ons in het huis van een farizeeër, Simon, die Jezus heeft
uitgenodigd om te eten. Terwijl ze aan tafel zitten, komt er een vrouw binnen.
“In diezelfde stad woonde een zondige vrouw,” schrijft de evangelist. De vrouw
stapt op Jezus toe, buigt zich over zijn voeten, maakt ze nat met haar tranen,
droogt ze af met haar haren en zalft ze met geurige olie.
In alle opzichten is dit
een opmerkelijke scène. De reactie van de omstanders is dan ook begrijpelijk,
gezien de gewoonten van die tijd. Het is niet alleen een reactie uit
onwennigheid omdat deze vrouw het huis binnenkwam tijdens het eten. Maar er is
ook een streng oordeel over Jezus. Hij weet immers niet wie deze vrouw is en
laat haar toch doen.
Kortom, Jezus begrijpt het
niet. De mensen denken dat Jezus de wereld niet kent, dat Hij een buitenstaander
is, dat het evangelie niet realistisch is. Maar eigenlijk begrijpen zij de
liefde van deze vrouw niet en haar verlangen om vergeving te krijgen. Ze
begrijpen ook de liefde van Jezus niet. Simon permitteert het zich zelfs om
zijn gast stiekem te bekritiseren: “Als Hij een profeet was, zou Hij weten wat
voor vrouw het is die Hem aanraakt; Hij zou weten dat het een zondares is”.
Het hart van Simon is
zodanig verhard dat hij niet in staat is om de gevoelens van liefde en
tederheid van deze scène te begrijpen. Hij is zodanig benomen door zijn oordeel
en zijn vooroordelen dat zijn hart verblind is. Maar Jezus, die in het diepst
van ons hart leest, ontvangt deze vrouw en laat haar haar gevoelens van liefde,
van schaamte, van vraag om begrip, van vergeving, van affectie uitdrukken. Dat
is een veelzeggend moment. Jezus voelt aan dat het nodig is om uit te leggen
wat deze scène betekent, aan de hand van een parabel. Het gaat hier immers om
de kern van het evangelie, om het hart van God en tegelijkertijd om onze
afstand tegenover Hem.
Daarom richt Jezus zich
rechtstreek tot Simon. Hij bekritiseert hem niet stiekem. Jezus spreekt
duidelijke taal, en zegt Simon met liefde en affectie: “Simon, Ik heb u iets te
zeggen”. Hij vertelt hem een parabel. Dat is een methode die Jezus vaak
gebruikt, om rechtstreeks tot de geest en het hart te spreken van de mensen die
Hij ontmoet. Hij is immers niet gekomen om een leer te verkondigen of een nieuwe
theorie. Jezus is gekomen om het hart en het leven van de mensen te veranderen.
Hij is gekomen om ons te redden door ons menselijker te maken, minder
ongevoelig.
De parabel die Hij vertelt,
is die van een schuldeiser die twee schuldenaren had, één met een grote schuld
en een andere die niet veel meer moet terugbetalen. De geldschieter scheldt de
schuld van beide schuldenaars kwijt. Als Jezus Simon vraagt wie hem het meest
dankbaar zal zijn, geeft die het juiste antwoord. Maar hij beseft niet dat hij
eigenlijk zichzelf beschuldigt. Jezus richt zich tot de vrouw en spreekt met
Simon: Hij maakt Simon duidelijk dat de vrouw Hem op een heel andere manier
benaderd heeft. Zo terughoudend als Simon was, zoveel liefde heeft de vrouw
betoond. "Zij heeft […] onophoudelijk mijn voeten gekust," zegt Jezus
ontroerd. En Hij gaat verder: “dat haar vele zonden vergeven zijn, getuige haar
grote liefde".
Het belangrijkste is de
liefde. De liefde komt altijd van God. Ook als ze verwrongen is, ook als ze
niet op de juiste manier uitgedrukt wordt, er is altijd een vonkje dat een
grote brand kan veroorzaken als het wordt aangestoken. Dat is wat er gebeurt
tijdens die maaltijd. Jezus heeft deze vrouw ontvangen en in haar de vonk van
de liefde aangestoken. Hij richt zich rechtstreeks tot haar en zegt: “Uw zonden
zijn vergeven”.
De liefde van de Heer doet
ons hart plooien, brandt onze zonde weg en geeft ons kracht voor een nieuw
leven. De bekrompenheid van de tafelgenoten maakt dat ze de woorden van het
evangelie niet begrijpen en dat ze geen deel hebben aan de vreugde van deze
vrouw die opnieuw de vreugde vond om te leven en lief te hebben.
Het is wellicht geen toeval
dat de evangelist daarna vertelt hoe Jezus langs de straten van Galilea
rondtrekt samen met “de twaalf” en enkele vrouwen, onderricht en tekenen van
heil stelt, zoals duivelsuitdrijvingen en genezingen. De liefde van Jezus
blijft langs de wegen van de mensen gaan, zodat iedereen kan gered worden uit
de kou van een liefdeloze wereld. Het is betekenisvol dat er, overal waar Jezus
voorbijkomt, nieuwe hoop ontstaat onder de mensen, als een onvoorzien feest, en
dat overal de verwachting van een nieuw leven ontstaat.
Een voorbeeld van dat
nieuwe leven is de groep vrouwen die hem overal vergezelt. Lucas schrijft: “die
van boze geesten en ziekten genezen waren”. Zij volgen Jezus. Zij maken ten
volle deel uit van deze nieuwe gemeenschap, en stellen hun bezittingen ten
dienste. Dat toont ons hoe Jezus tegen de gewoontes van zijn tijd inging. Het
was immers ondenkbaar volgens de rabbijnse gebruiken van die tijd dat ook
vrouwen deel uitmaakten van het groepje leerlingen. Maar Jezus maakt hen
deelgenoot van zijn zending, zoals blijkt uit het evangelie.
Dit is belangrijk en we mogen het niet zomaar naast ons neerleggen, want het toont hoe
niemand uitgesloten is van deelname aan de gemeenschap van leerlingen, en dat
iedereen medeverantwoordelijk is voor de verkondiging van het evangelie.
Bidden wij vandaag in het
bijzonder voor onze broer Elard, verantwoordelijke van de gemeenschappen van
Sant Egidio in Malawi die vrijdag gestorven is na een moedige strijd om het
leven na een auto-ongeluk. Danken wij de
Heer om het enthousiasme in de verkondiging van het evangelie en voor Elards grenzeloze
liefde voor de armen en zijn geloof in de verrijzenis van Afrika.