Feest van Franciscus van Assisi

Gen 2, 18-24

Mc 10, 2-16

Beste vrienden,

Het is niet goed dat de mens alleen blijft.  Die woorden worden door de Heer uitgesproken helemaal in het begin van de Bijbel.  De Bijbel die heel de liefdesgeschiedenis  beschrijft van God en zijn volk.     

Dit is de kern van ons geloof.  Dat wij elkaar nodig hebben, dat het niet goed is dat een mens alleen blijft.  God zelf toont ons dat alleen zijn niet goed is, want hij is zelf drie personen in één: de drie-eenheid van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.

Zoals God niet alleen is, zo kan ook de mens niet alleen zijn.  De mens leeft in communie, in eenheid met de anderen.  En er zijn natuurlijk veel vormen van communie.  Vandaag spreekt het evangelie ons over het huwelijk. 

Enkele Farizeeën komen naar Jezus met de vraag of iemand zijn vrouw mag verstoten.  Jezus, de jonge profeet uit Nazareth, geeft hen niet meteen een antwoord op hun vraag maar verwijst naar Mozes, die de wet voor het volk van Israël bepaald heeft.  En de Farizeeën beamen dat volgens de wet van Mozes een man mag scheiden van zijn vrouw als zij iets heel fouts heeft gedaan.  Deze wet was eigenlijk ook opgesteld om de vrouwen te beschermen, want met een scheidingsbrief mocht de vrouw ook opnieuw trouwen en kreeg ze zo de kans om alsnog gelukkig te worden. 

Maar Jezus’ wet gaat verder dan die van Mozes.  Jezus gaat terug naar het begin van de bijbel, naar het boek Genesis, naar het begin van de schepping.  Man en vrouw verlaten hun families om een nieuwe familie samen op te bouwen.  Ze zijn dan niet langer twee, ze worden één. 

Ze horen samen in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid.  Zoals ze tijdens de huwelijksplechtigheid aan elkaar beloven. 

Man en vrouw worden samen één, de ene is niet beter dan de andere, ze zijn evenveel waard en hebben elkaar nodig.  Ze vullen elkaar aan.  Het huwelijk is een blijvende band.  Wat niet meer zo vanzelfsprekend is in onze maatschappij.  We leven immers in een wegwerpcultuur.  Natuurlijk kunnen er dingen fout gaan en daar moeten we begrip voor hebben en daarover mogen we niet te snel oordelen.  Maar dat betekent niet dat het huwelijk minder blijvend zou zijn.

Man en vrouw worden één zoals de Kerk en Jezus één zijn.  De kerk als familie van God wordt dus het beeld van de familie die ontstaat door het huwelijk.  De kerk als familie, als een moeder die zich ontfermt over haar kinderen, als kinderen die broers en zussen van elkaar worden door het doopsel.  De kerk als familie die haar zwakste kinderen de beste plaats geeft en verzorgt.

Vandaag vieren we het feest van Franciscus van Assisi.  Deze zoon van een rijke Italiaanse tapijtenhandelaar die op Jezus wou lijken en broeders rondom zich verzamelde om samen het evangelie te beleven.  Het evangelie ‘sine glossa’, zonder toevoegingen. 

Franciscus beleefde die eenheid, niet in het huwelijk, maar wel in de broederlijkheid.  Hij riep zijn broeders op om in armoede te leven, omdat hij wist dat een hart dat vol is van zichzelf niet aan de andere kan denken.  Franciscus roept zijn broeders ook op om gehoorzaam te zijn aan de kerk en aan de paus.  Gehoorzaamheid betekent nederigheid.  Opnieuw betekent het niet naar jezelf luisteren, maar vertrouwen op wat een ander je zegt om te doen.

En tot slot roept Franciscus zijn broeders op om altijd de onderlinge vriendschap, de onderlinge broederlijkheid te beleven.  Om de andere liever te zien dan jezelf.

Niet voor niets hebben we nu een paus die deze naam gekozen heeft: Franciscus.  Vriend van de armen, vriend van de natuur, vriend van de kerk.

Zo moet de kerk zijn, zo moet de familie van christenen zijn, waar ook ter wereld. 

Daarom moeten we in de kerk nog meer dan op andere plekken die woorden van Genesis waarheid zien worden:  het is niet goed dat de mens alleen blijft.