zondag 18 januari: bidweek voor de eenheid onder de christenen

1Samuël 3,3b-10.19.
Joh 1, 35-42

Beste vrienden,

Johannes de Doper bevindt zich nog steeds aan de oever van de Jordaan.  Vorige week lazen we hoe Jezus zich liet dopen door Johannes.  Hoe de hemel openging en de  Geest als een duif op Jezus neerdaalde,  en er een stem uit de hemel klonk die zei: ‘Jij bent mijn geliefde Zoon, in jou vind ik vreugde.’

Johannes heeft dit allemaal meegemaakt en toch blijft hij nog steeds aan de oever van de Jordaan.  Hij heeft die openbaring niet als een klein flits meegemaakt en is al op weg naar het volgende.  Hij daalt in de diepte van die gebeurtenis, hij beleeft die ‘epifanie, die openbaring, die kerst’ niet als een mooi gevoel dat je had maar dat nadien weer verdwijnt en enkel achterblijft als een vage herinnering.

Johannes blijft aan de Jordaan, omdat hij wacht op de nieuwe tijden die aanbreken.  Hij blijft een man van verwachting, van uitkijk.  Zelfs nadat hij de grootheid van Jezus al heeft aanschouwt.  Johannes blijft naar de hemel kijken, ook al is hij een man die met twee voeten op de aarde staat.

En zo moet elke leerling van Jezus zijn: iemand die op de aarde leeft en deel uitmaakt van het leven, maar tegelijkertijd iemand die naar de hemel kijkt, naar de toekomst, naar het nieuwe dat al aan het kiemen is.

Een christen kijkt niet met een pessimistische blik naar de wereld.  Of met een cynische blik, dat wil zeggen een blik die denkt alles al te kennen en met wantrouwen naar de anderen of naar gebeurtenissen kijkt.  Een christen kijkt niet zonder hoop.

Als christenen moeten wij juist ons hart willen veranderen, zodat we meer open staan om de tekenen van God te herkennen.  Zoals de herders de ster opmerkten, die hen naar de kribbe heeft geleid.  Zo zijn er over heel de wereld tekenen van God, tekenen van liefde, die wij kunnen ontdekken als we ons hart ervoor openen. 

En zo komt het dat Johannes aan die oever van de Jordaan opnieuw Jezus ziet die voorbijkomt.  Johannes herkent Jezus en zegt aan de anderen: Daar is het lam van God.’  Omdat Johannes zijn hart blijft voorbereiden, herkent hij Jezus.  Herkent hij die mens, die in zijn zachtheid en liefde het complete beeld van God is.

Voor die twee leerlingen die als eerste Jezus beginnen volgen, is Johannes de Doper degene die hen tot bij Jezus leidt.  Jezus is degene die ze écht nodig hebben en die zin geeft aan hun leven.  We weten niet of Jezus meteen zag dat ze hem volgden, maar op een bepaald moment draait hij zich naar hen om en hij vraagt hen: Wat zoeken jullie?

Het werkwoord kijken is heel erg belangrijk in dit verhaal.  Het is Johannes die Jezus ziet.  Het is Jezus die zich naar hen omdraait en naar hen kijkt.  Als de leerlingen vragen waar Jezus verblijft, zegt hij: Kom maar mee, dan zul je het zien.

‘Zien’ betekent neerdalen in het hart van de andere en tegelijkertijd in je eigen hart laten kijken.  Zien is de eerste stap in ontmoeten.  Zien betekent begrijpen en tegelijkertijd begrepen worden.  Wanneer Jezus aan die leerlingen vraag: Wat zoeken jullie?  Dan antwoorden ze: Rabbi, waar logeert u?

Ze spreken Jezus aan met Rabbi, met meester.  De leerlingen begrijpen dat ze nood hebben aan een meester, aan iemand die hen leert hoe écht te leven.  Dat is voor ons niet altijd makkelijk te begrijpen, wij groeien op in een tijd waar er weinig meesters zijn.  Ja, op school heb je de meesters en juffen.  Maar als je groot bent, als je afgestudeerd bent, heb je dan geen meesters meer nodig in je leven?  Moet je het dan maar allemaal zelf kunnen, zonder hulp, zonder iemand die je de weg wijst en je bij de hand neemt?

Iedereen heeft hulp nodig in zijn leven, kleinen zowel als groten.  Ook de kleine Samuel in de eerste lezing had hulp nodig van de bejaarde Eli om te begrijpen dat het de Heer was die hem riep.  Tot drie keer toe roept de Heer: Samuel, Samuel!  En hij begrijpt het niet.  Maar hij gaat wel telkens hulp vragen aan Eli.  En die begrijpt voor hem, dat het de Heer is die hem roept.  En Eli legt Samuel ook uit hoe hij moet antwoorden op de roep van de Heer.

Iedereen heeft hulp nodig.  De leerlingen hadden Johannes de Doper nodig om Jezus te vinden.  En één van die leerlingen, Andreas, gaat op zijn beurt zijn broer Simon halen en brengt hem tot bij Jezus. 

De leerlingen gaan met Jezus mee naar zijn verblijfplaats en ze blijven tot  het bijna donker wordt.  Ze willen bij Jezus blijven, in zijn gezelschap blijven omdat het dat is wat hen verandert.  Ze treden in communie met Jezus en dat maakt van hen nieuwe mensen.  Het doet hen een ander leven kiezen, weg van hun vissersboten.  En het doet hen andere mensen uitnodigen om mee die nieuwe weg in te slaan.

Andreas zegt tegen zijn broer Simon: ‘Wij hebben de messias gevonden’ en hij neemt hem mee naar Jezus.  Andreas begint te spreken over Jezus zoals Johannes de Doper dat al deed en hij nodigt zijn broer uit om mee te komen. 

Wanneer Simon voor Jezus staat, kijkt Jezus naar hem.  Jij bent Simon, de zoon van Johannes, maar voortaan zul je Kefas heten’ (dat is Petrus, ‘rots’).   Jezus ziet Simon, hij weet wie hij is en hij ziet het grote al dat Simon later zal worden, wanneer hij Petrus is en de rots van de kerk zal worden.

Jezus ziet in die eenvoudige visser van Galilea al de grote figuur die zijn kerk zal bouwen. 

En deze week willen wij in het bijzonder bidden voor de kerk van Jezus, voor alle christenen verspreid over heel de wereld.  Dat zijn één zouden zijn.  Dat zij dezelfde liefde zouden uitdragen naar alle mensen.

Deze week van 18 tot 25 januari is de bidweek voor de eenheid onder de christenen.  Over heel de wereld bidden christenen voor eenheid.  Wij willen ons gebed hierbij aansluiten.