zondag 11 mei 2014

Hand. 2, 14.36-41

Joh 10, 1-10

Beste vrienden,

Laat het hele volk van Israël er daarom zeker van zijn dat Jezus, die u gekruisigd hebt, door God tot Heer en messias is aangesteld.’ Die woorden van Petrus hebben we daarnet gehoord in de eerste lezing. 

Petrus beschuldigt niet één persoon of één bepaalde groep van mensen voor de dood van Jezus.  Petrus beschuldigt niet enkel de joden of de Romeinen.  Hij praat tegen iedereen, tegen heel het volk. 

Alle mensen hebben schuld aan de dood van Jezus, de rechtvaardige.  Omdat ze zichzelf wilden redden, omdat ze schrik hadden, omdat ze niet meer in de grote droom geloofden, omdat ze dachten dat de dood gewonnen had. 

Iedereen had zichzelf willen redden.  Iedereen, behalve Jezus.  Zelfs wanneer hij aan het kruis genageld wordt en de mensen hem toespotten: Red nu toch jezelf, dan zullen we geloven dat jij de Messias bent, zelfs dan geeft Jezus niet toe aan de logica van deze wereld.  Hij blijft vertrouwen op de wil van God.

En God heeft Zijn gebed verhoord en heeft Hem bevrijd uit de dood.  Zijn verrijzenis is dé overwinning op al het kwade. 

Wij zijn verantwoordelijk voor de dood van deze rechtvaardige, zoals we ook vandaag mee verantwoordelijk zijn voor de dood van zovele rechtvaardigen, kleinen en zwakken.  Door onze onverschilligheid, door onze blik die enkel naar onszelf kijkt, door de hardheid die vaak in ons eigen hart leeft. 

De mensen waren diep getroffen, ze begrijpen dat ze fout zijn en vragen aan Petrus wat ze moeten doen om hun leven te veranderen.   

Wanneer de mensen hun hart laten raken, begrijpen ze dat ze fout bezig zijn en willen ze veranderen.  Dat was zo met de leerlingen die op weg waren naar Emmaus zoals we vorige week lazen.  Ze hoorden Jezus praten en hun hart was vervuld van vreugde.  Dat was zo met Petrus toen hij de haan hoorde kraaien en Jezus naar hem omkeek.  Dat is ook zo bij ieder van ons.  Wanneer we écht ons hart laten raken door de woorden van Jezus, willen we niet op dezelfde manier blijven leven en willen we betere mensen worden. 

Het evangelie raakt ons hart en het verwarmt ons.  Niet wanneer wij denken dat wij goede mensen zijn die zo gelovig zijn of grote harten hebben.   Nee, het evangelie raakt ons wanneer wij begrijpen dat wij fouten maken, dat wij maar eenvoudige mensen zijn met onze zwaktes.    Daarom zeggen de mensen tegen Petrus: Broer, wat moeten wij doen.  Broer.  Door zich klein te weten, begrijpen ze dat ze deel uitmaken van een grote familie. 

Dat is de familie van de vrienden van Jezus.  Waar plaats is voor iedereen.  En waar de armen en de zwakken de eerste plaats krijgen.   Zo ook in onze familie van Sant Egidio.  En vandaag vieren we de 46^ste verjaardag van onze gemeenschap.

Wij zijn een volk verspreid over heel de wereld.  Een volk van kleinen en eenvoudigen die hun hart willen openen voor het evangelie en die degenen die in nood zijn willen helpen. 

Helpen door te werken aan vrede, door geweld uit ons eigen hart te bannen en door verzoening te brengen waar er geweld is.  Helpen door de eenzame bejaarden te bezoeken, door halt te houden bij wie in nood is om op straat leeft.  Helpen door te bidden voor de landen in oorlog, voor wie op de vlucht is.  En vandaag bidden we heel bijzonder voor die 200 schoolmeisjes die in Nigeria ontvoerd zijn. 

Jezus is de goede Herder.  Hij leidt zijn schapen en hij toont hen de weg naar het ware geluk.  Niet de weg van het geld, niet de weg van de macht.  Nee, de weg van Jezus is de vriendschap met de armen.  De weg van Jezus is de weg van de zwakke die kracht vindt in de vriendschap.  De weg van Jezus is een weg van liefde voor iedereen.
Bidden wij dan voor vrede in de wereld.  Bidden wij voor al wie in nood is, voor al wie bang is voor de dag van morgen.  Danken wij de Heer voor de gemeenschap van Sant Egidio en voor al wie met haar op weg gaat.  Bidden wij voor onszelf, dat we grote vrienden van Jezus zouden zijn, die in ons hart écht laten raken door zijn woord zodat we de wereld kunnen veranderen.