Mt. 17, 1-9
Beste vrienden,
Het evangelie van de
transfiguratie of gedaanteverandering beschrijft eigenlijk wat er elke zondag
gebeurt. Na zes dagen werk en school
brengt Jezus ons samen en neemt Hij ons met zich mee, de berg op. Wij hebben dat nodig, om op een aparte plaats
samen te zijn om naar Jezus te luisteren.
Daarom komen wij naar de kerk en blijft niet ieder in zijn eigen huis in
zijn eigen kamer luisteren naar het evangelie.
Jezus neemt niet één
leerling apart mee. Hij neemt er 3
mee. Een gemeenschap. Gedurende de eucharistieviering worden ook
wij getransfigureerd: we ontdekken een nieuwe manier van leven, van ons te
gedragen en ons te voelen. We worden
geraakt door wat we hier horen en ervaren en worden zo nieuwe mensen.
In het evangelie van
Johannes bidt Jezus tot de Heer voor zijn leerlingen en zegt hij: Vader, u hebt hen aan mij geschonken, laat
hen dan zijn waar ik ben. Dan zullen zij de grootheid zien die u mij gegeven
hebt.
In de
eucharistieviering zijn wij waar Jezus is, kunnen wij de grootsheid van Zijn
liefde voelen, worden wij van gedaante veranderd. Daarom is het belangrijk dat wij naar hier
komen. Dat wij ons leven van altijd
achterlaten om met Jezus op de berg te gaan.
In de eucharistieviering veranderen wij van allemaal mensen apart tot
één gemeenschap van leerlingen van Jezus.
Petrus is
ondersteboven van wat hij ziet en hij stelt voor om drie tenten op te slaan:
één voor Jezus, één voor Elia en één voor Mozes. Het is logische dat hij daar wil blijven, dat
hij Jezus, Elia en Mozes daar bijeen wil houden. Hij zegt het ook: Heer, het is goed dat wij hier zijn.
Maar Petrus is nog
niet uitgesproken of er verschijnt een wolk, waaruit een stem klinkt: Dit is mijn geliefde Zoon, in hem vind ik
vreugde. Luister naar hem!’
Petrus wou in dat
magische moment blijven. Hij voelde zich
daar gelukkig en wou dat bewaren, niet terug keren naar de gewone wereld met
zijn problemen en bekommernissen. Vaak zijn
wij zoals Petrus. We begrijpen hier in
de kerk wat de Heer ons zegt, we zijn vol vreugde over zo’n mooi leven dat ons
wordt voorgesteld. Maar dan gaan we
terug naar onze school, naar ons werk, naar ons leven van elke dag… en dan
lijkt het ineens te moeilijk, want de mensen reageren zo hard en onverschillig.
Dan zouden we liever zoals Petrus een tent bouwen om samen te blijven in dat
mooie moment.
Maar Jezus is niet
gekomen om ons weg te leiden van de wereld.
Jezus wil juist dat zijn leerlingen met 2 voeten in de wereld staan,
tussen de mensen. Omdat het daar is dat
wij Zijn liefde kunnen brengen, in de hardheid, in de onverschilligheid. Leerling van Jezus zijn betekent niet geloven
in een magisch moment van geluk dat je altijd moet vasthouden. Het betekent een ontmoeting, een gezicht, een
man die aan onze zijde loopt.
Petrus en de andere twee
leerlingen ontdekken op die berg dat het leven met Jezus een groter avontuur is
dan ze hadden gedacht. Ze waren al een
tijdje op weg met Hem, ze dachten Hem te kennen. Maar dan zien ze de ware glorie van Jezus,
samen met Mozes en Elia die allebei vriend van God genoemd worden. Dan is er die stem uit de Hemel die zegt dat
Jezus Zijn zoon is. En daar worden ze
toch wel een beetje bang van.
Maar Jezus blijft bij hen en zegt hen om niet bang
te zijn. Hij laat Zijn leerlingen niet
alleen.
Dat is de Heilige
eucharistie, het is Jezus die zich aan ons toont in brood en wijn, het is Jezus
die ons zegt geen angst te hebben, het is Jezus die ons broers en zussen maakt
van elkaar. Wij moeten niet bang zijn:
het gelaat van onze vriend Jezus die de harten van de mensen transformeert en
die de wereld verandert, blijft bij ons.
Om ons leven te veranderen moeten we naar Jezus ‘woorden luisteren,
komen drinken aan de bron van leven die het Woord is.